Ytri fita holdsins er vond en innri fita andans varla skárri

Nánar

Skrifað þann Föstudagur, apríl 01 2016 14:07

Ytri fita holdsins er vond en innri fita andans varla skárri. En ein er sú fita sem bræðir fátt með sér, ef hún verkar til útborðs, bálreið gegn líkamsfitunni. Þetta er vitsmunafitan. Hún tengist oft rithöfundarengi á fituríkum sinavef á kviði kennsluhvala sem blása á boldangsmeyjar á Facebók sinni á  háskólabókmenntahvalaslóð.

Guðbergur Bergsson

Pistill: Í pípum daganna

Nánar

Skrifað þann Þriðjudagur, mars 08 2016 21:34

Í pípum daganna

Það er óhætt að segja að ýmislegt fróðlegt og eggjandi hafi verið í samfélagspípunum íslensku að undanförnu. Jafnvel þeir sem horfa aldrei á Sjónvarp geta ekki annað en hafa heyrt ávæning af gaulinu eða frétt til dæmis af hinum fræknu Reykjavíkurdætrum og miklum og frjóum umræðum sem þær vöktu í þætti Gísla Marteins. Dæturnar eiga að hafa farið um syngjandi og hrist gervilim spenntan í kvenlegt klofið í þvílíkri spennu að ein helsta og djarfasta leikkona landsins sem var líka í þættinum hljóp úr settinu og mun hafa gubbað í plastpoka frá Bónus, svo mikið var henni um lætin í dætrunum. Nú vita vitibornir að konur eru í eðli sínu tittlingaóðar en hafa fram að þessu leynt æði sínu innan feðraveldisins sem er með einokun á folanum. En femínisminn, sem er kominn að falli, hefur leyst höftin þannig að djörfustu meyjar og skólastúlkur veifa innrætinu við hvert tækifæri: tittlingaæðinu í ýmsum myndum. Ekki eru allir landsmenn á einu máli um gildi frelsisins en mikilhæf kona sem telur sig til prests fagnar og lofsyngur frelsun naflans, geirvörtunnar og druslunnar og ber auk þess umhyggju fyrir hommum, að þeir kunni að einangrast og hverfa inn á jaðarinn og aftur inn í siðsemisskápinn vegna innlimunar einhverra samtaka BDSM-ara í Samtökin 78. Um nýja flóttafólkið undan fordómum samfélagsins er sagt að það kunni ekki að greina á milli kynóra og kynlífs. Í tengslum við það er góð spurning: Ríða menn og konur eins og rófulausir hundar, alltaf í raunveruleikanum með kynfærunum einum og beitingu þeirra af alefli án orsakatengsla holds- og heilastarfsemi? Kannski er það hægt á Akureyri en var auðsæilega ekki þannig í Paradís með Adam og Evu í eplaleik. Hvað sem fínum trúar og  tilfinningum líður á himnum og jörð er víst að hefðu Reykjavíkurdætur viljað hafa sprengipúður í  sjónvarpsþættinum hefðu þær rekið gervitittlinginn rakleitt upp í hinn brosmilda munnvíða Gísla Martein og hrópaðu: „Tottaðu Gísli, tottaðu gandinn!“ og látið hann totta og kreist í lokin gervipunginn og sprautað upp í hann þáttanæringu sem hann þarf víst orðið á að halda. Þættir hans eru sagðir vera komnir með ellimörk, í þá komin viss blöðruhálseinkenni karlmennskunnar: Annað hvort komi úr kirtlinum ömurlegur dropi liðinna dáða drengsins eða skyndileg óstöðvandi kjaftavaðalsspræna ellibelgsins.

Guðbergur Bergsson

Pistill: Íslenska Þjóðleikhúsið 2016

Nánar

Skrifað þann Föstudagur, febrúar 12 2016 13:16

Innsetningur í einum þætti

Spjöld á baksviði:

Ekkert að marka ríkisstjórnina.

Ekkert að marka lögreglustjórann.

Ekkert að marka forsetann.

Ekkert að marka Alþingi.

Bara að marka mig.

Á miðsviði eru myndir af þekktum andlitum á Alþingi með blöðrubörn í fanginu, sumir með afa og ömmu. Sumir eru með sjúklinga í sjúkrarúmum og hjólastólum.

Mikill raddkliður þingmanna við umræður. Stundum hefst upp úr honum: Við berum ábyrgð á framtíð, foreldrum, ömmum, öfum, alsheimersjúklingum og lömuðum.

Varpað á baktjald.

Myndir af flugmönnum með börn á brjósti í stjórnklefum og flugfreyjum með börn á brjósti við að selja samlokur og ilmvötn.

Myndir af sjómönnum á veiðum með pelabörn sín.

Raddir:

Allir jafnir og ábyrgir.

Bannað að reykja í laumi.

Aðeins leyft að ljúga ofan í plastpoka og líma síðan fyrir.

Blaðra með forsetanum. Hann þekja títuprjóna með myndum af íbúum landsins.

Rödd:

Ég er forseti þrjúhundruðogégveitekkihvemargralandsmannaogberjafnaábyrgðáöllum og þjáist með þeim.

Fremst á sviðnu er haldin tískusýning.

Hér eru ekki tískustúlkur heldur gamlir myndarlegir karlar og kerlingar í glæsilegum fötum eftir færustu íslensku hönnuðina.

Rödd:

BBC færir fréttir af íslenskri Byltingu hvað varðar tískusýningar. Þetta vekur heimsathygli. París grætur af öfund.

Mikill þytur heyrist. Rödd gellur:
Nú er nóg komið af frelsi og fíflagangi í samfélaginu. Ég er hinn eilífi guð án geðveiki.
Mikill hvellur heyrist.

Blöðrur springa. Þær hvissa og flaðra um og prumpa þegar loftið fer úr þeim. Sumar svífa til hima.

Guð segir:
Ísland. Fremst á flestum sviðum. Farðu vel í vitleysu þinni. Ég geri mína eigin píratabyltingu í paradís.

Guðbergur Bergsson

Pistill: Við upphaf aldar

Nánar

Skrifað þann Föstudagur, júní 19 2015 20:19

Við upphaf aldar

     Það hefur verið líkt og regla við upphaf nýrrar aldar í Evrópu frá því að nútíminn hófst, að hjá flestum þjóðum hefur ríkt óskiljanleg ólga. Missætti hefur einkennt stjórnmálin og fjármál og efnahagsmál hafa verið í ólestri, ef ekki handaskolum sérfróðra. Morð hafa verið tíð, hryðjuverk algeng, og á ótal sviðum hafa risið trúarvakningar. Til dæmis hvað varðar frelsi, siðfræði og kynjamál. Allir handhafar hreinsunareldsins hafa að sjálfsögðu rétt fyrir sér í boðskapnum. Evrópskur andi einkennst af því að efast ekki um gildi sitt og hann er gæddur þörf fyrir að hafa vit fyrir öðrum. Sá einkaréttur er sprottinn úr kristni eða öllu heldur botni Miðjarðarhafs. Þaðan er öfgatrúin upprunnin hvort sem hún er kennd við Krist, Jahve eða Múhameð. Trúarfíknin tengd anda þeirra hefur fundið hljómgrunn í því sem er hálfbrjálað í manninum og þjóðum þar af leiðandi. Þær eru mannanna verk. Einkenni þjóða eru ekki á allan hátt úr mannbætandi efni nema í hrokafullu tali. Það sem er þá álitið vera mannbætandi er notað sem skjöldur. Hann felur vopn ofstækis í höndum útvalinna. Oftast hafa þeir fengið leiðtogaandann í sig við eldhúsborð pabba og mömmu yfir kartöflunum, þá hvöt að standa með sjálfum sér í stjórn við að útdeila smælkinum til annarra. Þetta er lofsöngurinn að vera sjálfum sér trúr sem nær ekki til þjóðarinnar nema í orði kveðnu ef persónan með sjálfstrúna og frekjuna vill völd í kosningum. Þegar líður á nútímaöldina og komið að vissum „tímapunkti“ eins og tuggan hljómar, verður óreiðan þvílík hjá þjóðum að hún leiðir til uppreinsa, byltinga eða stríða í nafni föðurlands og móðurmoldar. Stríðin eiga að hindra niðurlægingu þessara sameinuðu kyntákna. Ísland og Evrópa eru núna á þessum „tímapunkti“. Trúlega á Evrópa engan Napóleon, engan Hitler upprisunnar, Mússolíni glæsileikans, Stalín eða Franco heimalningshátanna, svo ólíklegt er að farið verði í stríð af öðrum en hinum síréttlátu Ameríkönum og þá í öðrum heimshlutum en okkar. Að venju verða ráðamenn og eftirlíkingar þeirra hér bara með bjánalæti og tillögur sem höfða til fólks með miðlungs alþýðuþroska og þekkingu á manni og samfélagi. Það af leiðandi verða leiðandi skoðani ekki aðeins leiðinlegar heldur ófrumlegar í ætt við hringiðu síendurtekningar á borð við þá að aðeins konur verði þingmenn af því áður sátu ein-tómir karlar á þingi. Í tillögunni felst hliðstæðuáráttan í sinni andlega snauðu mynd sem leiðir til stöðnunar í látum sem við temjum okkur eða eru erfðir vegna almennrar fátæktar frá upphafi. Við uppgröft fornminja finnst varla annað en brýni og snældusnúður. Nú eru aðrir tímar en gullna fornöldin sem átti brýni og snældusnúð og í mesta lagi litla glerperlu. Þjóðin ætti að brýna sig á nýjan hátt við hlið þjóða og í samræði við þær. Margt finnst hjá manni og þjóð með öðrum. Að öðrum kosti verður endalaust sama brýni, snældusnúður og litla perlan í fari okkar, þótt útlend stórfyrirtæki rísi á hverju landshorni líkt og hliðstæður við bandarísku herstöðvarnar sem urðu til lítils gagns. Við ættum að tileinka okkur annað en undirgefni og endurtekningu hliðstæðna og forðast barnalegar spurningar: Eru konur betri en karlar? Eru karlar betri en konur?

Guðbergur Bergsson