Guðbergsstofa

Nú mætir Merkel rassskelltri Theresu May

Nánar: Skrifað þann Sunnudagur, júní 11 2017 09:56

Þótt því hafi verið haldið fram í þýskum blöðum að það verði að leyfa Angelu Merkel að vera sjálfráða í því að leika lausum hala í stjórnmálum án þess að karlrembusvín komi nálægt eða ógni hennar lútherstrúaða rassi, hún muni fyrr eða síðar koma sér niður í kjallarann,
Bishmark 02-150 þá hlýtur að lifna hæðnislega yfir henni við að mæta nú við umræður um útgöngu Breta með Der Brexit hinni nýrassskelltu Theresu May frá fyrrum heimsveldinu sem hefur með flónsku og löngun til að verða ný himinhá Thatcher með hjálp menntaðra ráðgjafa á sviði einkennis sem þjáir oft eyjarskeggja að vera af glámskyggni haldnir talsverðu mikilmennskubrjálæði en takist aðeins í lokin að flengja sig með látum inn í veruleika mannlegrar getu. Kannski hefur Theresu tekist það eftir síðustu kosningar til breska þingsins.

Í löndum þar sem saga þeirra er kennd af alvöru verður til þjóðarminni. Þess vegna mun Angelu fljúga í hug breskt háð í garð annars kanslara lands síns og skopmynd sem birtist í breska blaðinu Punch í mars árið 1890. Hinn mikli Bismarck staulast þar niður lélegan stiga og styður sig við handrið og sterkan skrokk herskips á leið ofan í litla kænu en keisari með krúnu á höfði horfir ekki bara á hann heldur niður á hann með ró sigurvegarans.

Nú er þannig komið í viðsnúningi sögunnar að Angela fær að horfa á Theresu lúpast fyrir hönd þjóðar sinnar úr samstarfi evrópskra þjóða í bresku kænuna. Angela mætti samt hafa í sínum kristna huga að svipað gæti hent hana og Bismarck, ekki að hún staulist niður í kænu heldur ofan í kjallarann og eigi ekki þaðan afturkvæmt þótt hún reyni af öllum mætti að bjarga sér með því að baula froðufellandi af þýskum ofurmætti á rússneska björninn Pútin.

Guðbergur Bergsson

Nýtt ávarp jólakattarins

Nánar: Skrifað þann Laugardagur, maí 27 2017 20:08

Ég er orðinn heilsársjólaköttur og segi sem slíkur:

Ég er yfirleitt sammála Kolbúnu Bergþórsdóttur í skrifum hennar í DV. Ég er hrifinn af öllu frá henni, meðal annars því sem hún segir með flissi þegar hún er umsagnardómari á sviði bókmennta í sjónvarpsþættinum Kiljunni. Hann er að mínu jólakattarviti fyrir löngu kominn úr kilinum en klístrað saman með kekkjóttu hveitilími og hangir varla á límingunum.

Ég tala ekki um hvað Kolbrún er betri í DV en Bjarni Benediktsson frá Hofteigi var á sínum tíma í Þjóðviljanum. Hann var bókmenntaslátrari. Aldrei hef ég verið meira sammála skoðunum hennar en í nýlegri grein þar sem hún fer ekki bara á venjulegum kostum heldur einnig listrænum og mannúðlegum í þokkabót. Í greininni stígur hún lengra fram fyrir skjöldu sem verjandi 20170527 01 göfugra lista en nokkur hefur gert. Hún segir orðrétt um málverk og listir, einkum verk hollenska málarans Rembrandts í tengslum við breska kvikmynd um hann (hún hefur auðvitað séð hana á netinu; hún virðist liggja öll kvöld í sjónvarpstölvunni):

“Snilldarleg listaverk ættu ekki að fara úr tísku en samt henti það að ekki varð lengur eftirspurn eftir verkum listamannsins. (Hér er átt við Rembrandt.) Þau þóttu of gróf og ljótleiki sömuleiðis of fyrirferðarmikill. Okkur voru sýnd málverk sem þóttu betri en verk Rembrandts og það var vandræðalegt að sjá þær líflausu glansmyndir. Furðulegt hvað samtímamenn geta misreiknað sig illilega í mati í list.

Rembrandt lifði það að verða gjaldþrota, sárafátækur og aleinn. Hann átti svo miklu betra skilið.”

Við að lesa greinina varð ég djúpt snortinn, samúðarvænn, harmi sleginn og reiður, fullur af réttlætiskennd og hugsaði að margir forkólfar í listageiranum hér á landi mættu læra af Kolbrúnu og hefja átak um skilning á list en skora á hólm vernduðu lágmenninguna á föndurstigi í blóðkreppusótt þjóðlífs sem einkennist af þjónkun við það sem á engan skilning skilinn sökum frekju sinnar og tengsla við valdið í listapólitíkinni. Fólk er sent í tröllríðandi bjánaskap á bíennala, með krakkaföndur sitt, og í söngvakeppnir og síðan snýr það heim eins og sérstök tegund af íslenskum fílum sem veifa rananum ímynduðum af því að óskhyggja trjónunnar endaði í fúlum pytti í Feneyjum og Kænugarði.

Kolbrún birtir grein sinni til stuðnings mynd af málverki eftir Rembrandt og kallar: Lucretia Um það bil að deyja. Dáin er Lucretia en lengi lifi Kolbrún. Hún á heiður skilinn fyrir afturvirkandi samúð með málara sem dó árið 1669. Samúð er viss siðferðiskennd, ekki verður því neitað, en afturvirkandi samúð er til lítils, ef ekki tóm hræsni, nema hún veki framtíð og samtíð til umhugsunar um sínar líflausu glansmyndir og tímaskekkjur.

Guðbergur Bergsson

Pistill: Forseti Íslands og ókyrðin

Nánar: Skrifað þann Föstudagur, júní 24 2016 11:41

2016-06-17 15.10.33 02-800 Um þessar mundir er ókyrrð í lofti stjórnmálanna, bæði í heiminum og hjá okkur, sem stöndum andspænis forsetakosningum. Vegna ókyrrðarinnar er nauðsynlegt að festa sætisólarnar uns kyrrð kemst á aftur. Til þess að svo megi verða hér á landi er einungis hægt að kjósa til forseta Íslands mann með reynslu og þekkingu á stjórn og stjórnmálum, Davíð Oddson. Aðra frambjóðendur skortir reynslu en þeir eiga nóg af góðvild, sem nægir ekki í alhliða ókyrrð. Með því að tryggja stöðugleika þurfa hægri og vinstri öflin í landinu að stilla lund og ólund sína og sameinast, öfl sem eru í senn andstæð og samstæð og þar af leiðandi félagslega frjósöm, og kjósa Davíð Oddsson eina forsetaframbjóðandann með reynslu og þroska.

Góðvild er góð hjúkrun en gagnast lítið í yfirstjórn sjúkrahússins. Þar þarf þekkingu og reynslu. Svipað er með samfélagið. Gleymið flokkadrætti. Sameinið fortíð og framtíð landsins, kjósið reynslu Davíðs Oddsonar á Bessastaði.

Guðbergur Bergsson

Pistill: Forsetafrúin

Nánar: Skrifað þann Miðvikudagur, maí 25 2016 12:15

Forsetafrúin er heimsborgaraleg og með heimalandsmóti í senn. Hún veit hvað við á hverju sinni. Ef hún kemur opinberlega fram með forsetanum erlendis er hún hlaðin gimsteinum. Á heimavelli er hún aftur á móti ýmist í gærujakka eða lopapeysu. Þannig kemur hún til móts við alþýðu með „búkonueinkennum“ í klæðaburði. En til að fullkomna stílinn þyrfti hún eiginlega að halda á fjósaskóflu eins og veldissprota þess sem mokar samviskusamlega framsóknarflórinn. Forsetinn er aftur á móti hvarvetna með sama sniði, eins og nýkominn úr herraklippingu.

Guðbergur Bergsson

Ytri fita holdsins er vond en innri fita andans varla skárri

Nánar: Skrifað þann Föstudagur, apríl 01 2016 14:07

Ytri fita holdsins er vond en innri fita andans varla skárri. En ein er sú fita sem bræðir fátt með sér, ef hún verkar til útborðs, bálreið gegn líkamsfitunni. Þetta er vitsmunafitan. Hún tengist oft rithöfundarengi á fituríkum sinavef á kviði kennsluhvala sem blása á boldangsmeyjar á Facebók sinni á háskólabókmenntahvalaslóð.

Guðbergur Bergsson