Guðbergsstofa

Pútínisminn

Nánar: Skrifað þann Föstudagur, febrúar 22 2019 18:18

Pútínisminn

Um hvað hugsar þú á þessum morgni?

Pútín: Það sem einkennir pútínismann.

Hver er stefnan?

Pútín: Ekki að segja ósegjanlegan sannleikann, ekki sýna gagnrýna hugsun, hún er bara viss matvendni, heldur þora að sjá með eigin augum það sem blasir við sjóninni.

Nefndu dæmi.

Pútín: Starfandi femínisti kemur á skrifstofu seðlabankastjóra, sér þar á vegg kvenfyrirlitlegt málverk eftir Gunnlaug Blöndal og truflast svo í talnafræði að Már Guðmundsson fer undirgefinn með málverkið niður í kjallara til að koma femínistanum á kjölinn í reikningi.

Hefði ekki verið burðarminna að fjarlægja manneskjuna í starfi?

Pútín: Þá hefði allt orðið kolvitlaust hjá konunni í Jafnréttisráði.

Mikil er hún Gudda! hefði verið sagt í Grindavík.

Pútín: Mikill er samtíminn, að geta látið seðlabankastjóra í Reykjavík og rektor Menntaskólans á Ísafirði burðast með óæskileg málverk ofan í kjallara til að róa Guddu.

Hefði ekki verið nær að vísa henni á dyr fyrir að geta ekki fest hugann við verkefnin í staðinn fyrir að rápa með hneykslunarhelluna að málverkum?

Pútín: Ekki fyrst forsætisráðherrann, Katrín Jakobsdóttir, blandaði sér í málið með því að ekki mætti láta fólki líða illa á vinnustað.

Gott hjá gáfukonunni. En hvað ef femínisti kæmist á Alþingi og segði: Hér er málverk sem truflar og ruglar mig við nefndarstörf?

Pútín: Katrín kæmi af fjöllum og spyrði: Hvaða?

Málverkið af Jóni Sigurðssyni, svaraði femínistinn.

Allur Þingheimur færi þá að æpa, ekki bara Píratar, og apa eftir Jóni: „Vér mótmælum allir!“ og vilja reka femínistann á dyr. En femínisti lætur sig ekki fremur en skátinn: Eitt sinn skáti alltaf skáti.

Hvað gerðist þá?

Pútín: Femínistinn segði að Jón Sigurðsson hafi sýnt kvenfyrirlitningu og femínískt réttlæti næði aftur í tímann: Út með málverkið!

Nú yrðu jafnvel alþingiskonur meira en lítið gáttaðar og heimtuðu greinargóða skýringu.

Og hverju svarar femínistinn?

Pútín: Karlrembusvínið lét heitmey sína, sitja svo lengi í festum, fjötrum á konum samtímans, að hann leysti þá ekki af Ingibjörgu fyrr en með öðrum, vonlausu hjónabandi af því hún var komin úr barneign, orðin buguð herfa, eftir myndinni að dæma.

Af hverju hefur enginn séð kvenfyrirlitlega fjötra Jóns forsetans fyrr en þú?

Pútín: Þjóðir og hetjur kynjanna vilja ekki sjá það sem liggur í augum uppi heldur leita leiða blindu til að líta fram hjá sjóninni.

En Jón Sigurðsson fór fram með mikilli prýði og framsýni í fjárkláðamálinu.

Pútín: Honum var fremur annt um að leysa kláðann af rollum en festar af Ingibjörgu.

Hver ætti að fjarlægja málverkið af Jóni og færa í kjallara Alþingis; Steingrím J?

Pútín: Betri yrðu þjóðþekkt skáld og nú háttvirtir alþingismenn í þeirri samfylkingu á vegum Guddu, Guðmundur Andri og Einar Kárason sem gæti verið handlangari.

Fegurð einmanaleikans

Nánar: Skrifað þann Þriðjudagur, ágúst 14 2018 22:06

Stundum skapa íslensk yfirvöld stjórnmálaleg listaverk sem eru í eðli sínu snilld vegna þess að þau eru tákn sem fela í sér einfaldleika jafn einfaldan og sáran og harmleikur. Einn slíkur var haldinn á Þingvallapalli þar sem valdamenn landsins sátu saman á stólum andspænis fegurð náttúrunnar til að minnast hundrað ára sjálfstæðis. Aðrir, sem komust ekki á athöfnina, gátu horft á hana í sjónvarpinu og fengið hugljómun. Næstum enginn alþýða mætti á Gleðigöngu sjálfstæðisins enda var þar enginn hommi að mera sig, eins og það hét þegar samkynhneigðir voru kallaðir kynvillingar og taldir vera hættulegir þjóðinni. Á skjánum núna sáust ráðamennirnir ganga í afar ruglingslegu ef ekki útúrborulegu liði milli hárra hamra hins helga staðar. Allt í einu snarstansaði liðið þegar fyrrum forsetafrú rauf gönguna með því að hlaupa flott í tauinu á háhæluðum skóm úr á kafagrasið og skakklappast að sitjandi konu á þúfu með nokkra hunda sem dingluðu skottinu vinalega við að sjá hefðargönguna. Athöfnin bar upp á dag íslenska fjárhundsins. Frúin gerði sér lítið fyrir, hrifsaði glaðlegan smalahund og rauk aftur að fylkingunni sem hélt strax af stað að pallinum undir leiðsögn seppa eins og fylkingin væri viss tegund af sauðfénaði. Þá hófust á pallinum svipaðar ræður og venjulega en þarna var enginn lestur ljóða eftir þjóðskáld og hvorki rokksöngur né rapp. Allt einkenndist af jarmi stjórnmála. Ekki bólaði á fjölbreytni þótt Ísland sé að vissu leyti til á tveimur stöðum öðrum en sínum eigin, landfræðilega séð. Annars vegar er það til á meðal Vestur-Íslendinga og hins vegar í Danmörku. Landið var á ýmsan hátt vagga menningar okkar undir danskri stjórn. Ekki sást fulltrúi fyrir Vestur-Íslendinga en aftur á móti Dana sem hefur valdið fjarafoki hjá þeim sem vita ekki, þrátt fyrir visku sína, að andstæðar hugmyndir auðga menn og þjóðir. Undir fjaðrafokinu hefur dulist gaggandi hænan sem heldur að ef fjaðrir hennar fjúka hátt fellur goggur og stélið ekki lágt. En á pallinum hefðu mátt auka tengslin á milli Íslands og ytri tauga þess í útlöndum. Við munum aldrei losna við fortíðina enda óhollt þjóðum að reyna að fela eða afskrifa hana með ópum. Í löndum samtímana er það stundum reynt. Hér með því að minnka dönskukennslu í skólum í staðinn fyrir að auka og grafa í sameiginlegar námur landanna. Með því hefði pallurinn borið ljóma inn í framtíðina en ekki bara verið eitthvað dæmigert íslenskt á lausum stólum andspænis dýrð og einsemd náttúrunnar.

Guðbergur Bergsson